Do perfekcji to zwięzła, lecz treściowo gęsta powieść, która w sposób przejmujący, chłodny i niezwykle celny opisuje współczesne życie młodych dorosłych. Anna i Tom, para prekariuszy mieszkająca w Berlinie, prowadzi życie idealne jedynie z pozoru, zaprojektowane według katalogowych wzorców z Instagrama, dopieszczone estetycznie i pełne pozornych atrakcji, które z czasem zaczynają ciążyć i nużyć.
Narracja Latronico jest wyprana z emocji, bezduszna, obserwacyjna, z zewnątrz, jakby autor patrzył na swoich bohaterów przez szybę. Brak dialogów, dominacja opisów przestrzeni i rekwizytów codzienności to świadomy zabieg, Tom i Anna nie mają już siebie, nie mają nawet siebie nawzajem. Mają tylko to, co udokumentowane w social mediach, wśród tych samych zdjęć filiżanek, roślin doniczkowych i modernistycznych apartamentów z wnętrzarskich pism.
Powieść stawia bardzo niewygodne pytania o autentyczność, indywidualność i iluzję wyboru. Autor demaskuje iluzję różnorodności stylów życia, pokazując, jak wszyscy uczestnicy tej globalnej gry podporządkowują się tym samym estetycznym schematom i społecznym rytuałom. Życie bohaterów jest coraz bardziej jałowe, powtarzalne i nijakie, pod pozorami wolności kryje się egzystencjalna pułapka.
Latronico nie podaje rozwiązań. Nie oferuje katharsis. Pokazuje za to świat ludzi tak podobnych do nas samych, że łatwo zapomnieć, że to tylko fikcja literacka. Wymowne są chwile, w których Anna i Tom obserwują innych mieszkańców swojej dzielnicy i nagle doznają olśnienia, że tymi uwięzionymi w nowoczesnych więzieniach z betonu i szkła ludźmi są oni sami.
Nie jest to książka komfortowa. Może irytować brakiem klasycznej fabuły, może przygnębiać swoją monotonią. Ale jeśli dać się jej porwać, zadaje fundamentalne pytania o tożsamość współczesnego człowieka. Czy nasze życie naprawdę należy do nas? Czy mamy jeszcze realny wpływ na jego kierunek? Czy autentyczność w dobie społecznościowych masek w ogóle jeszcze istnieje?
Do perfekcji to książka, która uwiera i bardzo dobrze, że to robi. Bo choć jej świat przedstawiony wydaje się zbyt konkretny i zbyt europejski, by był uniwersalny, to przesłanie Latronico uderza z siłą, która przekracza granice pokoleń i lokalnych kontekstów.
