The Toxic Avenger oficjalnie trafia do kin jako film bez klasyfikacji MPAA. Powód? Zbyt dużo „mutanckiej nagości, toksycznej przemocy i absurdalnego humoru”, by wcisnąć to w jakiekolwiek ramki. Innymi słowy: dokładnie to, na co liczyliśmy.
Po tym jak studio przez rok trzymało film w beczce z toksyną i niepokojem, reżyser Macon Blair w końcu wypuścił Toxiego na świat. W roli głównej Peter Dinklage, a wokół: punkowe gangi, gnijący kapitalizm, mop jako broń masowego rażenia i coś, co Blair nazywa „splatter laughter”. Ciepło rodzinne jak u Tromy.
Ten film nie przeprosi Cię za nic. Mamy „p*ss play”, mamy monstercore, mamy gnarly theater fun, czyli to coś, co sprawia, że człowiek pyta siebie: co ja właściwie oglądam… i dlaczego nie mogę przestać?
Blair obiecuje, że zachował duszę oryginału z 1984 roku, ale dołożył trochę współczesnej grozy: zanieczyszczenie planety, korporacyjne ścierwo i osobistą zemstę spod znaku „mam dość”. Cineverse mówi, że to film „ważny”, czyli ten moment, gdy kino eksploatacji przypadkiem staje się manifestem.
