Pożeraczka Nocy i Jej mali żniwiarze to dwa pierwsze tomy trylogii Pożeracze Nocy autorstwa Marjorie Liu i Sany Takedy – duetu znanego z Monstressy, który znowu dostarcza czytelnikom opowieść gęstą, osobliwą i estetycznie wyrazistą.
W centrum opowieści stoją Milly i Billy, amerykańskie bliźnięta chińskiego pochodzenia, które prowadzą podupadającą nowojorską restaurację. W ich życie brutalnie wdzierają się nie tylko problemy codzienności, ale i głębokie rodzinne sekrety, wyparte dziedzictwo i realna groza. Gdy matka zleca im uporządkowanie nawiedzonego domu, wyzwalają lawinę zdarzeń z pogranicza horroru, mitologii i dramatów międzypokoleniowych.
Pierwszy tom, Pożeraczka Nocy, to eksplozja stylu i klimatu. Komiks z jednej strony rozwija się powoli – budując napięcie w duchu azjatyckich horrorów i eksponując konflikty rodzinne, a z drugiej zaskakuje brutalnymi zrywami, czarnym humorem i niespodziewanym gore. Atmosfera gęstnieje z każdą stroną, a relacje rodzinne, szczególnie z upiorną matką Ipo, budują dramatyczny fundament historii. To horror, ale bardziej oparty na niepokoju niż jumpscare’ach, stylowe, przesiąknięte symboliką, wciągające.
Drugi tom, Jej mali żniwiarze, przyspiesza i rozbudowuje świat. Milly i Billy odkrywają więcej o swojej tożsamości, próbując zrozumieć moce, które zaczęły się w nich budzić. W tle pojawia się świat nadprzyrodzonych elit, martwi zaczynają rozliczać się z żywymi, a rodzice – choć początkowo wycofani – muszą wrócić do gry. To opowieść o dziedziczeniu traum, odpowiedzialności i cenie, jaką płaci się za wiedzę i siłę.
Warstwa wizualna, za którą odpowiada Sana Takeda, to osobny spektakl. Styl ilustracji jest surowy, pełen akwarelowych przetarć, dominują barwy zgniłej zieleni i przygaszonego bordo. Kreska nie idealizuje, buduje klimat psychicznego i emocjonalnego niepokoju, podkreśla dekadencję i dziwność świata. Jest tu też sporo „gadających głów”, ale rytm dialogów i silne postaci rekompensują brak spektakularnych scen akcji.
Siłą tej serii jest także tonalna niejednoznaczność. To nie czysty horror, nie dramat rodzinny, nie typowy fantasy, to horror obyczajowy z elementami komedii, body horroru i folkloru. Komiks umiejętnie balansuje emocjonalność, przemoc i symbolikę, nie daje się zaszufladkować, ale trzyma napięcie.
Pożeracze Nocy to seria, która nie ułatwia czytelnikowi życia, wymaga skupienia, nie podaje sensów na tacy, drażni swoją powolnością i złożonością. Ale jeśli dasz się porwać tej historii, zrozumiesz, że nie każdy demon ma kły, czasem nosi papierosy, mówi mało i zabiera cię do piekła milczeniem.
Dla fanów Monstressy, Coś zabija dzieciaki, Lovecrafta i azjatyckich opowieści o duchach, lekturowy obowiązek.
